Op de valreep, of ruim op tijd?

Is het nog niet te laat? Om gelukkig nieuwjaar te wensen aan iedereen? Om te leuteren over goede voornemens, of toch maar niet?

Ik begon het te missen, schrijven op de blog. De laatste maanden schreef ik bijna uitsluitend over de verbouwing, en toen die -half noodgedwongen- winterstop zich aankondigde, wist ik opeens niets meer te vertellen.
Nochtans had ik kunnen vertellen over onze deadline die we haalden: we waren voor het allereerst gastheer en gastvrouw op het kerstfeest met mijn familie, in ons 'nieuwe' huis!
Of ik had kunnen vertellen over hoe mijn mama en ik een volledig plantaardig kerstmenu samenstelden voor de hele familie (waar mijn zus een voorgerechtje met yoghurt en mijn schoonzus een nagerecht met mascarpone aan toevoegden). En dat de hele familie gesmuld heeft. Ja, een overwegend plantaardig kerstfeest voor een overwegend niet-vegetarische familie: het kan! (En dat is zelfs iets om trots op te zijn.)
Of ik had gewoon kunnen vertellen hoe gezellig we het oude jaar afsloten, genietend van al dat harde werk, in ons lekker warme nest. Maar om de ene of de andere reden vloeide het niet uit mijn spreekwoordelijke pen en jaag ik het er hierboven in enkele zinnen door.

Maar dus, ik mis het schrijven hier. En aangezien we nog niet (echt) terug in gang geschoten zijn met de verbouwing, waarover moet ik dan wel vertellen?

Misschien over die goede voornemens, die ik eigenlijk nooit maak. Of ik maak ze wél, maar meestal niet bij het begin van het nieuwe jaar. Wel gewoon als het nodig is. En per toeval viel er nu eentje bijna samen met nieuwjaar. Een week na de start van 2017 begon ik een 'doodle diary' bij te houden.

Nu is de eerste maand ingeblikt: vier weken doodle diary.

die keer dat ik hals over kop begon te tekenen. Het einde van de kerstvakantie was in zicht
en ik had dringend nood aan me-time... de kindjes, vlooien en muizen maakten me zot... 

Die keer dat ze een storm voorspeld hadden die maar niet kwam, dat mijn dochter zindelijk was
en dat ik hals over kop (mm... zie ik al een patroon?) begon met lessen luchtacro.

Die keer dat Tibe 5 jaar werd, en ik voor zijn school een ballet-act deed als bloemenmeisje...
in de vrieskou.

Die keer dat mijn benen er als giraffenbenen uitzagen na een les luchtacro, dat de bijen
onze tuin vol gescheten hadden na hun eerste reinigingsvlucht, dat ik vruchteloze pogingen ondernam
om te zeefdrukken en dat het zo hard kriebelde om terug in de tuin te werken.




Reacties

Populaire posts